Ervaringen met Ozempic / Wegovy, deel 6

Afslank geneesmiddelen zoals Ozempic en Wegovy veranderen de manier waarop mensen met hun eigen gewichtsstrijd omgaan. Zal de maatschappij volgen?

Naast de culturele beweging is er een groeiend wetenschappelijk bewijs van obesitas- en diabetesonderzoekers die aantonen dat de gezondheidsrisico’s van overtollig vet moeilijker te ontwarren zijn dan het publiek is voorgehouden.

Sommige mensen ontwikkelen complicaties die verband houden met obesitas, zoals diabetes type 2, voordat ze klinische obesitas bereiken, terwijl anderen erin slagen de metabole risico’s van obesitas te vermijden, waaronder het “metabool syndroom” – een cluster van aandoeningen die meestal samen voorkomen, waaronder hoge bloeddruk, hoge bloedsuikerspiegel, hart- en vaatziekten en hoge cholesterol.

Deze inzichten hebben geleid tot de “persoonlijke vetdrempel” hypothese – dat iedereen een ander punt heeft waarop vet het risico op type 2 diabetes verhoogt en dat punt is niet altijd gecorreleerd met een hoge BMI. Een verwante tak van onderzoek onderzoekt “metabolisch gezonde obesitas”, een concept waarover veel discussie bestaat omdat het tientallen jaren kan duren voordat de complicaties van obesitas aan de oppervlakte komen.

Naast vragen over de werkelijke gezondheidskosten van zwaarlijvigheid, uiten critici ook hun bezorgdheid over het feit dat de tot nu toe gepubliceerde klinische studies over gewichtsverlies met GLP-1 de mensen slechts twee jaar hebben gevolgd en dat de patiënten het grootste deel van hun gewicht slechts behouden zolang zij de behandeling volgen. Dit betekent dat als zij hun nieuwe lichaamsgewicht willen behouden, zij waarschijnlijk levenslang het geneesmiddel moeten blijven gebruiken.

Zelfs de clinici en onderzoekers die de geneesmiddelen als een grote stap voorwaarts beschouwen, erkennen dat er onzekerheid heerst. Weliswaar worden geneesmiddelen met alleen synthetisch GLP-1, zoals semaglutide, al jaren gebruikt bij diabetespatiënten, maar sommige van de nieuwere middelen – zoals tirzepatide, dat zowel GLP-1 als een synthetische versie van een ander, vergelijkbaar hormoon, GIP, bevat – niet. “Wanneer we iets toevoegen, is het een zeer geschikte vraag om te vragen: ‘Neemt u iets weg van de veiligheid van GLP-1 alleen of voegt u idealiter iets toe aan de veiligheid’,” wijst Drucker erop. “We kunnen er niet van uitgaan dat [extra bestanddelen van geneesmiddelen] een neutraal of gunstig effect hebben.”