Even voorstellen: Marjan Post

“Ik was altijd al een stevige tante. Een grote vrouw in zowel lengte als omvang. Erg gelukkig was ik niet met mijn lichaam. Ik heb denk ik elk dieet wel geprobeerd om mijn gewicht te doen slinken, maar het lukte me nooit om het streefgewicht te behouden. Zo heb ik jaren ge-jojoot. Het steeds terugvallen in een ongezond gewicht voelde als falen. Mijn omgeving, de maatschappij, zette daar ook nog eens kracht bij. Van “Je bent een vrolijke dikkerd” tot “Elk pondje gaat door het mondje”. Van “je hebt stevige botten” naar “je moet beter je best doen”. En die laatste dat vond ik zelf eigenlijk ook wel. Ik betitelde mezelf als iemand zonder doorzettingsvermogen, ondanks dat ik toch ook best succesvol kon zijn in mijn afvalresultaten. Uiteindelijk voelde het ongezonde gewicht als falen en dat frustreerde mij enorm. Ik kwam daarmee nog vaker in vicieuze cirkels en ging stiekem eten, overmatig volproppen, nachtelijk eten, emotie eten, om dan weer een periode van crash diëten in te gaan. Zelfs therapieën om mijn Innerlijke Kind te helen, familieopstellingen om mijn systeem te ontrafelen, droegen niet bij aan een ideaal gewicht. Uiteindelijk was mijn dieptepunt in 2013 bereikt toen mijn huisweegschaal, die tot 160 kilo kon wegen, een error gaf. Ik gaf het op, werd nog zwaarder en dacht: “Dit gaat nooit meer goed komen”.

In 2014 werd ik geconfronteerd met de indirecte gevolgen van overgewicht, toen mijn zwaarlijvige moeder en daarmee ook jarenlang hoge bloeddruk, een zeer ernstige hersenbloeding kreeg. Ik moest nu drastische stappen ondernemen, want ik wist; ‘ik ben straks de volgende’. Ik besloot om een afspraak te maken met de huisarts met de vraag of ik in aanmerking kon komen voor een maag verkleinende operatie; een Gastric Bypass. Jarenlang had ik over deze operatie een duidelijke mening gehad. Zo’n operatie, zo vond ik, was voor mensen zonder wilskracht en doorzettingsvermogen. Het was The Easy Way. Die gedachte bleek fout te zijn.

Tijdens het voorbereidende traject, volgde ik vele bijeenkomsten. Daarin werd ook uitgelegd dat er bij mensen met obesitas sprake is van een verstoring van de dopamine en serotonine neurotransmitters. Eten werkt namelijk verslavend. Je maakt stoffen aan als reactie op eten o.a. dopamine (een beloningshormoon). Het effect van de beloning is sterker bij suiker –en vetrijke voeding. Deze verklaring gaf mij enorm veel rust en erkenning. Het lag dus niet aan mijn wilskracht! Mijn hormoonhuishouding was verstoord geraakt door de jaren heen. Daar kwam nog eens bij dat ik meer vetcellen had ontwikkeld en daarmee ook meer en meer Leptine hormoon.

Een hormoon dat normaliter de eetlust reguleert. Na de operatie werd ik direct gedwongen om anders te eten. De oude manier om veel en fout eten tot mij nemen kon fysiek niet meer. Mijn lichaam reageerde acuut met misselijk zijn wanneer ik te vet of te suikerrijk at. Mijn hoofd daarin tegen, kon dit nog niet bevatten. Het heeft dan ook een hele tijd geduurd voordat hoofd en lichaam in overeenstemming kwamen. Ik heb mijn leefstijl drastisch moeten aanpassen. Kleine porties, ook al zei mijn hoofd dat de hoeveelheid veel te klein was. Eten verdelen over de dag, niet 3 grote maaltijden. Rustig zitten aan tafel en niet gehaast onderweg. Goed kauwen en niet schrokken. Mijn hoofd kon al deze veranderingen maar nauwelijks bijbenen. Toch moest het om niet misselijk te worden. Verder moesten de porties die ik tot mij nam ook voldoen aan de juiste voedingsstoffen.

Het goed kauwen van mijn eten werd voor mij de meest essentiële om mee aan de slag te gaan. Het spijsverteringsproces start immers al in je mond. Enzymen voegen zich hier toe en het eten wordt goed vermalen, richting de maag getransporteerd. Op het moment dat je eten in je mond stopt maken de darmen GLP-1 aan. Via de hypothalamus (onderdeel in je hersenen) zorgen GLP-1 en Leptine voor een verzadigingsgevoel. Wanneer je dan begrijpt dat een hormoon via bloed wordt verplaatst, dan heeft dit even tijd nodig om in de maag aan te komen om de maagreceptoren te vertellen dat de maag gevuld is. Eet je snel, dan kan je langer eten voordat je maag door krijgt dat het al gevuld genoeg is. Maagreceptoren communiceren via de zenuwbanen. Dit concrete feit ging ik dagelijks toepassen om mijn ideale gewicht te bereiken. Zo eet ik elke dag aan tafel, rustig, goed kauwen en vooral ook genieten en werkelijk proeven wat ik eet. Zo geef ik mijn lichaam alle tijd om goed te kunnen communiceren en dit ook te ‘horen’.

Ik ben nu meer dan 75 kilo afgevallen. Ik heb een gezond visceraal vet en nog een beetje verhoogd BMI. Voor mij is deze BMI goed. Nog meer afvallen, zou cosmetisch niet mooi zijn. Daarvoor heeft mijn lichaam teveel geleden. Ik heb bereikt wat ik wilde bereiken; het zoveel mogelijk elimineren van de hoge gezondheidsrisico’s ten gevolge van overgewicht. En ik ben van mening dat hulp door een operatie of medicatie zoals Semaglutide, een krachtige ondersteuning zijn bij afvallen, alhoewel ik er ook bij zeg dat je er zelf wel wat voor moet doen.”